Χάϊντι

Δεν ξέρω πόσοι απο εσάς είχαν αγαπήσει το συγκεκριμένο βιβλίο-σειρά-θεατρική/κινηματογραφική παράσταση αλλά για μένα είχε ξεχωρίσει απο την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τις εικόνες του βιβλίου.

Η μικρή Χάιντι η οποία βρέθηκε στις Άλπεις με τον παππού της,όντας ορφανή απο γονείς..η γνωριμία της με την φύση,με τα ζώα,με τον Πέτρο τον τσοπάνη και βεβαίως με τον σκύλο του παππού..

Θυμάμαι πως χάζευα με τις ώρες τις εικόνες του βιβλίου (μιας και τότε ίσα που είχα αρχίσει να διαβάζω) και χανόμουν μέσα στα τοπία των Άλπεων,στις καταστάσεις που βίωναν οι πρωταγωνιστές..στις χαρές και στις λύπες τους..

Χαρακτηριστικά έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου κάποια περιστατικά ... η περίπτωση της κατσικούλας,όπου η Χάντι και ο Πέτρος έψαξαν για ένα χορτάρι το οποίο δίνει πολύ καλή γεύση στο γάλα κι έτσι η  κατσικούλα Χιόνα (αν θυμάμαι καλά) γλύτωσε τα χειρότερα..

Ο αποχωρισμός της Χάιντι απο τον παππού της όταν επέστρεψε η θεία Ντέτε και την πήρε μαζί της στην Φρανκφούρτη..

Η γνωριμία με την Κλάρα και η αληθινή φιλία που έδεσε τα δύο κορίτσια 

στο επιβλητικό σπίτι στο κέντρο της πόλης..

Η στριμμένη κυρία Ροτενμάγιερ και οι ''κακιασμένες'' αντιδράσεις τις..

θυμάμαι είχα θυμώσει με τον τρόπο που αντιμετώπισε τα γατάκια που είχε φέρει η Χάντι...

Και βεβαίως η επιστροφή της μικρής πρωταγωνίστριας στις Άλπεις,

μετά την παρέμβαση της γιαγιάς της Κλάρας...

Τα άσπρα ψωμάκια που πήγε στην γιαγιά του Πέτρου...

Πολλές αναμνήσεις..πολλά τα νοήματα σε μια απο τις ομορφότερες ιστορίες των παιδικών μου χρόνων..

Το βιβλίο το έχω φυλαγμένο και παρότι έχουν περάσει περίπου 30 χρόνια απο την στιγμή που ήρθε στα χέρια μου ,η συγκίνηση κάθε φορά που το ανοίγω είναι πάντα η ίδια..

Για όποιον θέλει να θυμηθεί...