''Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε'' και πως βγήκε το παραδοσιακό τραγούδι...

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο Facebook,στη σελίδα:ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ..ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙ ΜΟΥ--ΝΗΣΙ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΝΗΣΑΚΙ ΜΟΥ..! και σκέφτηκα να το μοιραστώ μιας και πολλές φορές το έχουμε τραγουδήσει αλλά ίσως να μην ξέρουμε πως προέκυψε ...

Έλα βρε Χαραλάμπη,

να σε παντρέψουμε,

να φάμε και να πιούμε

και να χορέψουμε.

Δεν την θέλω!

Θα την πάρεις!

άλλα λόγια λέτε, βρε παιδιά,

τι καμώματά ‘ναι τούτα

με το ζόρι παντρειά!

Αφήσατε τα λόγια

και τα μοιρολόγια,

ο γέρο Χαραλάμπης

δεν θέλει παντρειά.

Δεν την θέλω!

Θα την πάρεις!

άλλα λόγια λέτε, βρε παιδιά,

τι καμώματά ‘ναι τούτα

με το ζόρι παντρειά!

Το νου σου, Χαραλάμπη,

μίλα πιο λογικά

και θα σε καταφέρω

να βάλεις τα χαλκά.

Δεν την θέλω!

Θα την πάρεις!

άλλα λόγια λέτε, βρε παιδιά,

τι καμώματά ‘ναι τούτα

με το ζόρι παντρειά

Ένα από τα γνωστότερα παραδοσιακά μας τραγούδια το «Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε» γεννήθηκε μέσα από μια συνήθεια των παλιότερων χρόνων, όταν οι άντρες για παντρειά ήταν δυσεύρετοι λόγω της θνησιμότητας στους πολέμους.

Σε αρκετά χωριά κυρίως της Αττικής και αλλού, οι οικογένειες που είχαν ανύπαντρες κόρες κατέφευγαν σε «αθέμιτα» μέσα για να τις παντρέψουν. Τα παλικάρια της οικογένειας- αδέρφια, ξαδέρφια και ανίψια- έβαζαν στο μάτι κάποιον άντρα που τον ήθελαν για γαμπρό και του έστηναν παγίδα.

Τον φώναζαν λοιπόν να τον κεράσουν ένα ποτήρι κρασί σε μια ταβέρνα του χωριού και άρχιζαν το φαγοπότι. Κατά τη διάρκεια φρόντιζαν να γεμίσουν συνεχώς το ποτήρι του μέλλοντος γαμπρού, μέχρι που τον μεθούσαν.

Έπειτα τον πήγαιναν με κάποια δικαιολογία στο σπίτι της κοπέλας που ήθελαν να αρραβωνιάσουν. Με το που έμπαινε στην αυλή ο υποψήφιος, αμπάρωναν την εξώπορτα, έπαιρναν τα καρυοφύλλια ή ό,τι άλλο όπλο υπήρχε και έριχναν στον αέρα ώστε να ξεσηκώσουν με τους πυροβολισμούς ολόκληρο το χωριό, φωνάζοντας ταυτόχρονα: «να μας ζήσουν, να μας ζήσουν»!

Οι γείτονες ακούγοντας τη φασαρία και φτάνοντας κοντά ρωτούσαν τι συνέβαινε.

«Αρραβωνιάσαμε τη Χάιδω μας, με τον Χαραλάμπη». «Να σας ζήσουν», απαντούσαν οι γείτονες.

Στο μεταξύ ο υποψήφιος γαμπρός, σουρωμένος όπως ήταν, άκουγε εμβρόντητος τα λεγόμενα, αλλά ήταν ανήμπορος να αντιδράσει…

Όταν ξεμεθούσε ήταν πλέον αργά. Βρισκόταν ήδη στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του. Ολόκληρο το χωριό ήξερε πλέον ότι ο Χαραλάμπης αρραβωνιάστηκε με την Χάιδω (όπου Χάιδω και Χαραλάμπης, μπορούσε να είναι οποιοδήποτε όνομα νέου και νέας της εποχής)

Ο γαμπρός δεν μπορούσε πλέον να κάνει πίσω. Άλλωστε τι θα μπορούσε να πει; Ότι ήταν μεθυσμένος και δεν ήξερε τι του γινότανε; Δύσκολα θα τον πίστευαν. Επίσης την εποχή εκείνη το να πάρει κανείς πίσω έναν αρραβώνα ήταν μεγάλη προσβολή και μπορεί αντί για γάμος, να γινόταν «κηδεία». Έτσι ο γαμπρός, υπέκυπτε αμαχητί στην αγκαλιά της νύφης.
.

ΠΗΓΗ: «μια ιστορία… ένα τραγούδι» του Ηρακλή Ευστρατιάδη εκδόσεις Τουμπή...